De hitte en het drukkende weer van de afgelopen dagen maakten dat het ontzettend benauwd was geworden in mijn kleine werkruimte en ik besloot daarom het achterraam open te laten staan, toen ik tegen een uur of half acht 's avonds naar huis vertrok. Morgenochtend is het hopelijk wat doorgelucht, een beetje aangenamer en frisser als ik weer aan het werk ga.
Welnu, het had gelukkig geholpen. Maar de terugkomst in het atelier zorgde ook meteen voor een onaangename verrassing door een vooralsnog kwalijke gebeurtenis die tijdens mijn afwezigheid had plaatsgevonden. Haast letterlijk werd ik er met mijn neus bovenop gedrukt toen ik ontdekte dat een kater kans had gezien om binnen een kijkje te komen nemen met alle gevolgen van dien.
Behoorlijk nadrukkelijk had mijn buurtgenoot zijn sporen achtergelaten, alom kattenvoetjes op plekken waar ik die liever niet had gezien en meneer had tot overmaat van ramp flink staan pissen tegen de zijkant van een tekenmap die bol stond van - mijn met zorg opgebouwde voorraad - mooie en kostbare kartons en papieren. Bij nadere inspectie was duidelijk te zien dat door inwerking van ammoniak uit de kattenzeik een oxidatievlek was ontstaan die een aantal bladen zwaar had aangetast en daarmee dus naar hun grootje had geholpen. Het was het duidelijkst zichtbaar aan de rand van mijn geliefd stuk goudkarton.
Dat je dit als kunstenaar allemaal moet meemaken. Deze dag scheen allesbehalve zonnig te beginnen, althans daar zag het op dat moment even naar uit. Een vloek uit verontwaardiging welde op en brak meteen de spanning. 'Wie met dat beeld en de kennis omtrent het ontstaan ervan niets aankan, moet wel gek zijn', dacht ik daarna bij mezelf. Een nieuw karton was snel gehaald en ik dompelde de hoeken ervan in mijn eigen afvalwater. De spontane reactie dat 'een kind hier de was kan doen' sloeg ik inderdaad in de wind en men zou mij daarvoor aanmatigend gedrag kunnen verwijten. Zo af en toe handel je tegen beter weten in, zelfs als je daarbij het gevaar loopt onder het vaandel te worden geschaard van de charlatans en operettezangers. Zoiets dergelijks gebeurt voordat je het in de gaten hebt, want je moest eens weten wat je als kunstenaar allemaal moet meemaken.
Het ontstaan van een werkstuk en daarmee van distinctie - in welke vorm dan ook - betekent terreinwinst en het leek me meer dan de moeite waard om tenminste het grondvest van de, aanvankelijk onverkwikkelijk, gebeurtenis in een knappe vormgeving gewaarborgd te zien. En zo was mijn dag toch weer goed.
-1969"
Pieter Laurens Mol: Territorium (Urine-Hoeken), 1969. (uit: Moedervlek, uitg: SUN, tekst: Pieter Laurens Mol)
> Pieter Laurens Mol
Geen opmerkingen:
Een reactie posten